Ich brauche das Meer, die Ägäis, um genau zu sein.
Ich brauche das Blau, das schillernde Blau, um wieder ICH zu werden.
Ich brauche den Geruch des Meeres, damit er mich reinigt von dem Geruch der negativen Menschen um mich.
Ich brauche das Blau des Himmels, damit ich das Grau an den Menschen vergesse.
Ich brauche den salzigen Geschmack auf meinen Lippen, damit ich aufhöre salzlose Tränen zu weinen.
Ich brauche das sanfte Rauschen der Wellen, damit ich nicht mehr die kreischenden Stimmen höre.
Ich brauche das Blau der Hoffnung, damit mein Herz heilt von dem Gift der Hoffnungslosigkeit.
Und wenn meine Seele wieder blau wird, erkennt sie die Freude um mich herum. Tanzende Funken voller Liebe und Zuversicht.
Gischt auf meiner Haut.
Ach,wenn meine Seele doch wieder blau wäre.
*Nona Simakis / 27.7.2016
Το „μπλε“ της ψυχής μου
Την θάλασσα ζητάω, το Αιγαίο ζητάω.
Το μπλε ζητάω, αυτό το γυαλιστερό μπλε, για να ξαναβρώ τον εαυτό μου.
Τη μυρωδιά της θάλασσας ζητάω, για να διώξει την μυρωδιά από τους αρνητικούς ανθρώπους γύρω μου.
Το μπλε του ουρανού ζητάω, για να ξεχάσω το γκρι του ανθρώπου.
Την αλμυρή γεύση στα χείλη μου ζητάω, για να σταματήσω πια να κλαίω ανάλατα δάκρυα.
Τον χαλαρωτικό ήχο των κυμάτων ζητάω, για να μην ακούω άλλο τις κραυγές και τις φωνές.
Το μπλε της ελπίδας ζητάω, για να λυτρωθεί η καρδιά μου από το δηλητήριο της απελπισίας.
Κι αν η ψυχή μου ξαναγίνει μπλε, τοτε θα φανεί και η χαρά γύρω μου.
Σαν σπινθήρες που περιστρέφονται με αγάπη και αισιοδοξία.
Ο αφρός της θάλασσας πάνω στο δέρμα μου.
Αχ, ας ξαναγινόταν η ψυχή μου μπλε.
übersetzt von Christina Machairidou